Περισπωμένη: Μνήμη Λορέντζου Μαβίλη - 98 χρόνια από το θάνατό του

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Μνήμη Λορέντζου Μαβίλη - 98 χρόνια από το θάνατό του

Ο Λορέντζος Μαβίλης (6 Σεπτεμβρίου 1860, Ιθάκη – 28 Νοεμβρίου 1912, Δρίσκος Ιωαννίνων) υπήρξε ο τελευταίος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής. Ολιγογράφος ως ποιητής διέπρεψε στο απαιτητικό είδος του σονέτου (Λήθη, Καλλιπάτειρα, Ελιά, Στην Πατρίδα)) αλλά διακρίθηκε και ως μεταφραστής. Το 1910 εκλέγεται βουλευτής με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ένα χρόνο αργότερα, ο λόγος του στη Βουλή για το γλωσσικό αποτελεί την κορύφωση των αγώνων του για τη δημοτική. Ο Μαβίλης δεν ήταν μόνο άνθρωπος του πνεύματος, αλλά και της δράσης. Φλογερός πατριώτης συμμετέχει ενεργά στους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους. Ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός του Μαβίλη στην Κρήτη, εν μέσω της εκστρατείας του 1897, δεν τον απέτρεψε, όταν τον χρειάστηκε η πατρίδα, να δώσει ξανά το παρόν και να θυσιάσει τη ζωή του για την Ελλάδα. Έπεσε μαχόμενος σε ηλικία 53 ετών, ως εθελοντής λοχαγός των Γαριβαλδινών ερυθροχιτώνων, στο Δρίσκο Ιωαννίνων, στη διάρκεια των Βαλκανικώ

ν Πολέμων, το 1912.

Παροιμιώδης θα μείνει η φράση του «Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι» υπερασπιζόμενος την ευγένεια της δημοτικής γλώσσας.

Αυτός ο εκπληκτικός μάστορας του σονέτου (δεκατετράστιχο ποίημα που αποτελείται από δύο τετράστιχα και δύο τρίστιχα) έστελνε τους στίχους του στον Παλαμά με την υποσημείωση: «Για το συρτάρι σου».

Για την Ελλάδα έλεγε: "Πατρίδα σαν τον ήλιο σου ήλιος αλλού δεν λάμπει" (Στην Πατρίδα).
Τα τελευταία του λόγια, λίγο πριν αποβιώσει μετά το θανάσιμο τραυματισμό του, αναδεικνύουν μεγαλείο ψυχής: «Επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου».

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος πιο εύστοχα, ίσως, απ' όλους παρατήρησε: «Ο Μαβίλης στάθηκε ένας απ' τους σπάνιους εκείνους ποιητές που το καλύτερό τους ποίημα είναι η ζωή τους».