Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

Σήμερα, 19 Μαΐου, οι Έλληνες του Πόντου θυμούνται τη συστηματική και οργανωμένη εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου (Πάφρα, Σαμψούντα, Οινόη, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Αμάσεια, Σεβάστεια, Αργυρούπολη) κατά το 1919. Χωριά και πόλεις ξεκληρίζονται, ατιμάζονται, καίγονται κατ΄εντολή του Κεμάλ Ατατούρκ. Όσοι προλαβαίνουν καταφεύγουν στη γειτονική Ρωσία, οι πιο τυχεροί έρχονται στην Ελλάδα. Περίπου 350.000 Έλληνες του Πόντου βρήκαν οικτρό θάνατο.

- Σχετικό είναι το βιβλίο "Ταμάμα" του Γεώργιου Ανδρεάδη.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού αναδύεται όλα το δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού, από την αρχή έως τις μέρες μας. Η Ταμάμα είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που χάθηκε στο διωγμό του ποντιακού ελληνισμού. Κουρελιασμένα και νηστικά προσφυγόπουλα που τριγυρνούσανε χαμένα, έβρισκαν να φωλιάσουν σε σπλαχνικά τούρκικα σπίτια. Οι τούρκικες οικογένειες που τα έκαναν δικά τους και οι ελληνικές που τα είχαν χάσει, δεν μιλούσαν για το περιστατικό. Έτσι και η Ταμάμα, το 1916 βρήκε καταφύγιο σε μια τουρκική οικογένεια, αλλά στα γεράματα της άρχισα να μιλάει τη μητρική της γλώσσα και να ζητάει να πάει στο χωριό της, γεγονός που σηματοδοτεί την περίτρανη απόδειξη ότι η ταυτότητα δεν χάνεται ως το τέλος της ζωής. Η ιστορία του βιβλίου, η οποία καταγράφηκε ύστερα από μαρτυρίες και επεξεργασία ιστορικών πηγών, καταδεικνύει την τραγική μοίρα των ανθρώπων στον Πόντο, με μεγάλη τρυφερότητα για τη φιλία των λαών, όπως αυτή εκφράζεται στους απλούς ανθρώπους.

-Σχετική είναι η ταινία "Περιμένοντας τα σύννεφα".
Η ιστορία της ηρωίδας Ταμάμα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο στην Τουρκία, το 2004, από τη Yesim Ustaoglu, στην ταινία με τίτλο "Περιμένοντας τα σύννεφα" (Bulutlari beklerken), μια κοινή τουρκική, γαλλική, γερμανική και ελληνική παραγωγή που κέρδισε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η ταινία έχει ως θέμα την πολιτική καταπίεση του πρόσφατου παρελθόντος στην Τουρκία και τις συνέπειες του διωγμού των Ελλήνων Ποντίων.Το 1975 η εξηντάχρονη Αϊσέ ζει σε ένα τουρκικό χωριό στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, δυτικά της Τραπεζούντας. Μετά το θάνατο της μεγάλης της αδερφής απομονώνεται όλο και περισσότερο. Συνδέεται φιλικά με τον 8χρονο Μεχμέτ, ο οποίος προσπαθεί να την παρηγορήσει. Ο ερχομός του Θανάση στο χωριό, αλλάξει τη ζωή της. Τραβιέται σε μια ξύλινη καλύβα στα βουνά, στα σύννεφα, και αρνείται να επιστρέψει στο χωριό. Η συμπεριφορά της μένει ανεξήγητη για τους χωριανούς και τον Μεχμέτ αφού κανείς δε γνωρίζει το μυστικό της Αϊσέ, που κρύβει για πέντε δεκαετίες τώρα:Πριν από την υιοθέτησή της από τουρκική οικογένεια ήταν κόρη Ελλήνων ορθόδοξων Ποντίων και λεγόταν Ελένη. Τώρα την βασανίζουν τύψεις και ενοχές επειδή ως δεκαετές παιδί είχε αποφασίσει να μην ακολουθήσει τον αδερφό της Νίκο στην Ελλάδα και να παραμείνει αντ' αυτού ασφαλείς στην τουρκική οικογένεια. Πενήντα έτη μετά από το χωρισμό, αποφασισμένη να εξερευνήσει τις ελληνικές της ρίζες και να βρει το χαμένο αδελφό, η Αϊσέ ταξιδεύει στην Ελλάδα.

2 σχόλια:

  1. Η Διαμαντοπούλου τιμά την γενοκτονία επιλέγοντας Κεμάλ
    Το αστείρευτο συμπλεγματισμό όσων το λυμαίνονται βγάζει στις Πανελλαδικές Εξετάσεις το Υπουργείο (μη εθνικής) Παιδείας. Οι εξεταζόμενοι στο μάθημα της Λογοτεχνίας για την εισαγωγή τους στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, είδαν χθες, 19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας όπυ χιλιάδες Πόντιοι σφαγιάστηκαν μετά από διαταγή του ίδιου του Κεμάλ, ένα θέμα που μύριζε Διαμαντοπούλου, Δραγώνα και Ρεπούση από χιλιόμετρο.
    Σύμφωνα με μαρτυρίες εξεταζομένων, το κείμενο, στο οποίο εκλήθησαν να εξετασθούν, λέγεται «Στου Κεμάλ το σπίτι», ανήκει στην συλλογή «Η μόνη κληρονομιά» και γράφτηκε το 1974 από τον Γιώργο Ιωάννου (1927-1985), πρόσφυγα από την Ανατολική Θράκη! Πραγματεύεται τις διαδοχικές επισκέψεις μίας τουρκάλας που είχε εγκαταλείψει την Θεσσαλονίκη με την ανταλλαγή των πληθυσμών, στο σπίτι που κατοικούσε, δίπλα ακριβώς σε αυτό που γεννήθηκε Κεμάλ, που σήμερα φιλοξενεί το τουρκικό προξενείο.
    Είναι το ίδιο σπίτι που το 1955 οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τοποθέτησαν μιας μικρής ισχύος βόμβα και στην συνέχεια διέδωσαν πως ανατινάχθηκε από τους Έλληνες, με αποτέλεσμα την καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης με τα γνωστά «Σεπτεμβριανά».
    Η απόλυτη σύμπνοια της «Παιδείας» με την συμφωνία «εκλειάνσεως» των ιστορικών παθών της χώρας μας από τον Κεμάλ, τους προγόνους και τους απογόνους του δεν μας εκπλήσσει. Είναι γνωστό ποια «σχολή» κάνει κουμάντο μέσα στο υπουργείο και ποιοι επιλέγουν την διδακτική ύλη. Εκείνο που μας ενοχλεί και το φωνάζουμε είναι ότι επέλεξαν τη μέρα της εξόντωσης των συμπατριωτών μας από τον αρχισφαγέα Κεμάλ για να προπαγανδίσουν στην νεολαία και τους επίδοξους επιστήμονές της, ότι υπήρξαν και Τούρκοι πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να «συνωστισθούν» και να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Πρόκειται για άνευ προηγουμένου έμφαση του ραγιαδισμού, της ηττοπάθειας και του αφελληνισμού που καλλιεργούν στην νεολαία τα πιόνια της Νέας Τάξεως.
    Σύντομα βέβαια, οι απόγονοι της Τουρκάλας θα μπορούν να βλέπουν το σπίτι της γιαγιάς τους από ψηλά, αφού τα τουρκικά F-16 θα κάνουν σε λίγο παραβιάσεις στο σύνολο του ελληνικού εναερίου χώρου... Να δούμε τότε πώς θα «εκλειάνουμε» τα πάθη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή