Ήρωες Ελλάδας

Ήρωες Ελλάδας

28^η Οκτωβρίου

(γράφει η Τσουρά Στρατούλα,

μαθήτρια Γ΄ τάξης)

Οι Έλληνες Ήρωες,  του παρελθόντος περιμένουν,

τους Ήρωες του ’40 

Ο Λεωνίδας, ανδρωμένος με τους τριακόσιους

που βέλη κι μαύρο ουρανό δεν φοβήθηκε,

Μέγας Αλέξανδρος, που θάρρος και μυαλό είχε,

αυτός που έκοψε αντί να λύσει

Αθανάσιος Διάκος, ο Γραικός που αρνείται κάθετα και

ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο ξακουστός Γέρος του Μοριά

ΌΧΙ Ελληνικό, μεγάλο, ξεκάθαρο ηχεί, τον αέρα σκίζει

και τον τυφώνα εκνευρίζει.

Έλληνας Άνδρας όπλο πιάνει και κοινεί.

Για την πατρίδα να σκοτώσει, για την πατρίδα να αποθάνει.

Μάνα καρδιά κρατεί, αίμα να μην στάξει,

γυναίκα και αυτή βοηθεί τον κατακτητή να μην δει.

Άνδρες ενωμένοι, μια πνοή, μια γροθιά, μια ευχή

για μια Ελλάδα χιλιοπολιορκημένη  πολεμούν.

Οι Αθάνατοι, οι Ήρωες από τις Πύλες παρακολουθούν

-Καμάρωσε Ελλάδα κι εσύ τα παιδιά του ’40 ,

αφού εμάς τίμησες, τίμησε κι αυτούς!

-Μεταξά, που διάλεξες για την Ελλάδα θυσία

κι όχι να μας προσβάλεις με ατίμωση.

-Άνδρες που πολεμήσατε σκληρά, βάσανα πολλά που υποστήκατε,

εσείς που περήφανους μας κάνατε!

-Γυναίκες που σπαράξατε από την πίκρα των δακρύων,

κι έπειτα και εσείς δυνατές, άξιες, στους γιους, στους άντρες

κι στους συμπατριώτες δίπλα σταθήκατε!

-Εσείς που τους καθυστερήσατε, που αντιμετωπίσατε

με λύσσα, θάρρος, πατριωτισμό τις ίαινες!

Θυσία γίνατε, Έλληνες πατριδολάτρες,

ίσοι κι άξιοι, όμοιοι με τους προγόνους, τους Ήρωες, τους Αθάνατους.

Αθάνατοι Ήρωες του μακρινού παρελθόντος

από ψηλά κοιτούν κι λέγουν:

-Ναι! Αυτοί είναι Έλληνες,

έχουν σάρκα από την σάρκα μας,

αίμα από το αίμα μας. Για αυτούς εμείς αποθάναμε

κι εκείνη τώρα την ανδρεία τους μας δείχνουν,

Άξιζε να αποθάνουμε για Έλληνες Ήρωες!

Άξιζε που πεθάναμε για σε, γλυκιά πατρίδα,

και κοίτα τώρα κι απόγονοί μας, για σε σφάζονται σαν Ήρωες,

έλα, γλυκιά Ελλάδα, δώσε τους την Τιμή

σαν την έδωσες και σε εμάς!

Η Ελλάδα σαν τα παιδιά που έχει δίπλα της κοιτά

και σαν βλέπει το σώμα της να γεμίζει με αίμα των μικρών παιδιών της

την τιμή τους χαρίζει.

Ο Λεωνίδας και ο Μέγας Αλέξανδρος, Διάκος και Κολοκοτρώνης

 τραβούν τους στρατιώτες του ’40.

Διαβαίνουν του Θεού τις Πύλες, Πύλες των Αθάνατων

Ηρώων της πατρίδας!

Ματωμένα για την Πατρίδα από την παλαιά εποχή χέρια

αγγίζουν τα ματωμένα του ’40. 

Χέρια ματωμένα, χέρια χαρακωμένα από τους εχθρούς.

Ήρωες σμίγουν με Ήρωες,

Αθάνατοι στην ιστορία, βαθιά, παντοτινά χαραγμένοι.

Και μπροστά στην Ελληνική σημαία προσοχή στέκομαι

και τιμώ κι αγαπώ

στο άκουσμα του Εθνικού ύμνου, δάκρυ χύνω αντί για αίμα!

Τώρα είμαι εδώ και σας μιλώ,

για τους νέους όμως δεν θα πω, τι να πω άλλωστε;

Εγώ μιλώ για Ήρωες Αθάνατους, για τους προγόνους μας!

Σε αυτούς θα σκύψω και θα υποκλιθώ.

 Είμαι περήφανη για την ιστορία της Ελλάδας!

Είμαι περήφανη για την καταγωγή μου!

 Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα!