Ένας βιολιστής στο μετρό...

Όπως θα δείτε και στο video που ακολουθεί, ένας άντρας  ξεκίνησε να παίζει το βιολί του σε κεντρικό σταθμό του μετρό. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.

Περισσότερο από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα αγόρι,περίπου τριών χρονών, το οποίο ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του το τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι,χωρίς καμία εξαίρεση, τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν μόνο 6 άνθρωποι, ενώ περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.

Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της  Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!

Το συγκεκριμένο πείραμα,  οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο;  Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε;  Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;» Δείτε το video παρακάτω.. μια και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον..

Η πρωτότυπη αυτή έρευνα της εφημερίδας με τον τίτλο «Μαργαριτάρια πριν από το πρωινό»,

(«Pearls before breakfast”), χάρισε στο συντάκτη της ένα από τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά
βραβεία παγκοσμίως (Πούλιτζερ 2008). Ίσως γιατί ακόμη σπουδαιότεροι θεωρήθηκαν οι προβληματισμοί από τα αποτελέσματα της έρευνας.

 «Κάποιοι από αυτούς αξίζει να γίνουν και δικοί μας: Γιατί μπορεί βέβαια να μη μας συμβεί κάτι παρόμοιο και για άλλους λόγους να μη σταθούμε στο δρόμο για να ακούσουμε ένα σπουδαίο μουσικό να εκτελεί κάποια από τα ομορφότερα κομμάτια, με ένα από τα ωραιότερα μουσικά όργανα, αλλά:

 ● Πόσα άλλα καθημερινά, απλά και όμορφα πράγματα, δώρα της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο, τα συνηθίζουμε, δεν τα αντιλαμβανόμαστε και τα προσπερνούμε αδιάφορα και αγνώμονα;

 ● Πόσα χρήσιμα, ωφέλιμα και ουσιαστικά για την πορεία της ζωής μας ακούμε, αλλά δεν μας αγγίζουν; 

● Πόσο λίγο προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την πεζή καθημερινότητα μας, όταν αδιάφοροι και κουρασμένοι αφήνουμε μάταια τους άλλους να περιμένουν έστω και κάτι μικρό απ’ την αγάπη μας; 

Είναι η ώρα της προσωπικής μας έρευνας και των ουσιαστικών απαντήσεων… 

Άς μην προσπεράσουμε αδιάφορα….!

 πηγή