Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Από την τέχνη αυτή (της αγωγής) δεν υπάρχει άλλη μεγαλύτερη. Γιατί τι είναι ίσο με το να διαπαιδαγωγήσεις την ψυχή και να διαπλάσεις τη διάνοια του νέου;» ...«Οι μαθητές τότε προ πάντων αγαπούν και μιμούνται το καλό, όταν έχουν τέτοια παραδείγματα από τους δασκάλους τους… Εκείνος που εφαρμόζει πρώτος εκείνα που συμβουλεύει στους άλλους, με την έμπρακτη τήρηση της συμβουλής πείθει περισσότερο απ’ όλα τον ακροατή. Ο καλός δάσκαλος είναι απαλλαγμένος από φθόνο και έπαρση. Θέλει οι αρετές να γίνουν κοινό κτήμα των μαθητών του, θέλει μόνο να τους εξισώσει σε όλα με τον εαυτό του. Γιατί αυτό κυρίως είναι το γνώρισμα του πραγματικού δασκάλου, το να συμπάσχει στις συμφορές των μαθητών του, το να θρηνεί και να πενθεί για τα τραύματα αυτών που έχει στην ευθύνη του. "Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος, δάσκαλος και αυτός, προσθέτει: «(Ο δάσκαλος) Να είναι ευπροσήγορος, ακόμα και όταν πρόκειται να επιτιμήσει, διότι μόνο έτσι γίνεται ευπρόσδεκτος. Τα σφάλματα των νέων πρέπει να διορθώνονται με πατρική ευσπλαχνία και με επιστημονικό λόγο».
Από τις απόψεις των δυο προαναφερομένων αγίων δεν απομακρύνεται και ο Αγ. Γρηγόριος λέγοντας: «Στο φόβο ανάμιξε την ηπιότητα. Μετρίασε την απειλή με την ελπίδα. Γνωρίζω πως η καλοσύνη επιτυγχάνει πολλά και παρακινεί στην ανάλογη ανταπόδοση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου