Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Ο "Σιμιγδαλένιος"

Ο «Σιμιγδαλένιος» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου είναι η 101η επαγγελματική θεατρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Ξεκινάει τις παραστάσεις της από την Παιδική-Νεανική Σκηνή του ηπειρωτικού Θεάτρου Τετάρτη στο «Καμπέρειο». Το έργο θα παίζεται για τα Νηπιαγωγεία, Δημοτικά Σχολεία και Γυμνάσια της Ηπείρου και Λευκάδας κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, με ώρες έναρξης 9.15 π.μ. η πρώτη παράσταση και 11.15 π.μ. η δεύτερη.
Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο γραμμένο με μαεστρία, εμπνευσμένο από την ομώνυμη κυκλαδίτικη ιστορία. Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους, ένα έργο αφής. Ένα άγγιγμα, ένα φτερούγισμα, ένας παλμός, ένας κραδασμός. Ένα έργο που αγγίζει πρώτα τις αισθήσεις και μετά το νου. Έργο ιεροτελεστικό, περιπατητικό, περιδιαβάσματος και περιπλάνησης. Μια ιστορία που θα πρεπε να μας βάλει σε πολλές σκέψεις: αν αφήναμε να εισχωρήσει στη ζωή μας η αγάπη, ίσως καταλαβαίναμε το βαθύτερο νόημα της γέννησης και του θανάτου, που είναι δυο στιγμές αγάπης και παραδοχής.

Λίγα λόγια για το έργο

Μια βασιλοπούλα αρνείται να ερωτευτεί και στις πιέσεις του πατέρα της να παντρευτεί, αντιτάσσει ένα άβουλο όργανο που μόνη της πλάθει και που μπορεί απόλυτα να ελέγχει: τον Σιμιγδαλένιο. Μια άλλη όμως, βασιλοπούλα από ένα μακρινό βασίλειο κλέβει τον Σιμιγδαλένιο και αναγκάζει την πρώτη βασιλοπούλα να ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησής του που φτάνει μέχρι τον ήλιο, το φεγγάρι και τα μακρινά αστέρια. Σ' αυτή την περιπλάνηση, μέσα από μεγάλο πόνο και μοναξιά, η βασιλοπούλα γνωρίζει τον εαυτό της και καταλαβαίνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης που είναι η Αγάπη. Ως βιβλίο έχει κάνει 11 εκδόσεις και ως θεατρικό έργο, έχει ανέβει σε 72 διαφορετικές παραγωγές στην Ελλάδα (ΔΗΠΕΘΕ, ιδιωτικά θέατρα, ΚΘΒΕ κλπ) και το Εξωτερικό (έχει κυκλοφορήσει στην Αυστραλία και την Τουρκία).

Διαβάστε το παραμύθι εδώ.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Ο καστανάς

Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού. 
Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος (εθνικός ύμνος). Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία. Τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, μ' αυτό που θα σας πω παρακάτω. Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ από παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρός έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Και του είπε : 
-Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος, για να τιμήσεις τη σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο;
 Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και ότι άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά τον είδα με έκπληξη να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθε γρήγορα, σκούπισε τα δάκρυά του και με τη δύναμη των χεριών του ( που ήταν γερά) στύλωσε το σώμα του δυνατά, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φώναξε με όλη την ψυχη του στον νεαρό αξιωματικό δυνατά:
-Πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δύο.
 Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, φάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από το γόνατα. Και ξανάρχισε να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του έκλαιγε και χειροκροτούσε, όμως περισσότερο απο όλους έκλαιγε ο νεαρός αξιωματικός. Εκείνη τη στιγμή πάντως έγινε κάτι το αλησμόνητο, μια φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι στην άκρη του γείσου του πηλίκιού του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει <<τας κεκανονισμένας τιμάς>> που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε τα δύο πόδια του στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας, για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία μας, σε λεύτερη πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν  να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στην ειρηνική απασχόλησή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να 'χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.Γι αυτό οι νέες  γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και από το Σχολείο για το Έπος του 1940.
Για το καλό της Πατρίδας μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ
ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. εα   

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Μια αγκαλιά...ενός αιώνα!!!

Λένε πως το 1914, ένα αγόρι, φεύγοντας για τον πόλεμο, άφησε το ποδήλατό του δίπλα στο δέντρο. Το αγόρι δεν γύρισε ποτέ και το δέντρο μεγάλωσε αγκαλιάζοντας το ποδήλατο... Από τότε, ποδήλατο και δέντρο είναι αγκαλιασμένα για 98 ολόκληρα χρόνια
Αυτή η αγκαλιά διαρκεί σχεδόν ένα αιώνα !
 

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Ο πρώτος μας περίπατος...

...με ποδόσφαιρο, μήλα, σκοινάκι, κυνηγητό, θάρρος ή αλήθεια....














Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Υλικό για τη σχολική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940

Υλικό για την εορτή της 28ης Οκωβρλιου 1940 μπορείτε να βρείτε εδώ αλλά και στο ιστολόγιό μας.



Το παρακάτω ηχητικό απόσπασμα περιλαμβάνεται στο βιβλίο Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου 

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Κι όμως κινούνται...!

Οι παραστάσεις των ερυθρόμορφων και μελανόμορφων αγγείων απεικονίζουν μόνο μια στιγμή στο χρόνο κι όμως σχεδόν πάντα αφηγούνται μια ολόκληρη ιστορία. Δεν θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε να παρακολουθήσει κανείς, με τρόπο κινηματογραφικό, το πριν και το μετά των στιγμών αυτών;


Το Ure Museum of Greek Archaeology του Πανεπιστημίου του Reading πραγματοποίησε το μεγαλοφυές πρόγραμμα Panoply προκειμένου να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον των μαθητών της περιοχής για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό αξιοποιώντας τη συλλογή αρχαίων ελληνικών αγγείων που διαθέτει. Αποτέλεσμα του προγράμματος ήταν η παραγωγή μιας σειράς σύντομων ταινιών με κινούμενα σχέδια που ζωντανεύουν μικρές ιστορίες σε σενάριο που εμπνεύστηκαν τα παιδιά.

Υπεύθυνοι του προγράμματος ήταν ο Steve K. Simons που ασχολήθηκε με την εκτέλεση των κινουμένων σχεδίων και η Sonya Nevin που συνεισέφερε με τις γνώσεις της για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Η μουσική που ακούγεται σε ορισμένα από αυτά είναι του Stefan Hagel, μουσικού και ειδικού ερευνητή της αρχαίας ελληνικής μουσικής του Institute for the Study of Ancient Culture της Βιέννης.  πηγή

.

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Το νόμισμα της καλοσύνης

Κάποτε, ο γνωστός συγγραφέας Ντοστογιέφσκυ βγήκε στον απογευματινό του περίπατο. Ενώ η ημέρα έφθανε στο σούρουπο ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι και ζητούσε βοήθεια.
Ο Ντοστογιέφσκυ ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του. Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε:
- Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω.
Και ο γέρο ζητιάνος απαντά:
- Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα. Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρώ αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Παγκόσμια ημέρα τρίτης ηλικίας!

Λέων Τολστόι
Ο παππούς και το εγγονάκι


Ο παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ’ αυτιά του δεν άκουγαν, δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό. Ο γιος του και η νύφη του δεν τον έβαζαν πια μαζί τους στο τραπέζι, αλλά του ’διναν να φάει στη μεγάλη χτιστή θερμάστρα όπου πλάγιαζε.
Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε απ’ τα χέρια , έπεσε κι έσπασε. Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι και σπάει τα πιάτα. Τέλος του είπε πως από δω και πέρα θα του ’διναν να τρώει στη ξύλινη γαβάθα. Ο παππούς αναστέναξε και δεν είπε τίποτα.
Μια μέρα ο άντρας και η γυναίκα του παρατήρησαν πως ο γιος τους μαστόρευε κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο. Ο πατέρας λοιπόν τον ρώτησε:
-Τι φτιάχνεις εκεί Μίσα;
Κι ο Μίσα απαντά:
- Φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα πατερούλη. Όταν εσύ και η μαμά μου γεράσετε , θα σας ταΐζω σ’ αυτήν τη γαβάθα.
Ο άντρας και η γυναίκα του κοιτάχτηκαν και δάκρυσαν. Νιώσαν ντροπή που είχαν προσβάλει τον παππού. Κι από τότε τον βάλανε να τρώει μαζί τους στο τραπέζι και τον πρόσεχαν όπως πρέπει.
(Συμπεριλαμβάνεται στο σχολικό βιβλίο της Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου)